•  MAŁY SAMORZĄD UCZNIOWSKI SERDECZNIE WITA I ZAPRASZA

      •  

        Mały Samorząd tworzą uczniowie klas I- III
Opiekunowie :
Andżelika Jończyk
        Edyta Grabusińska

         

    • Autyzm

      • Autyzm

      • 09.05.2024 16:49
      • 3 kwietnia
        Dzień Autyzmu

      • 3 kwietnia obchodziliśmy Dzień Autyzmu. Dużo działu się w obszarze tego tematu. Zadanie samorządu tym razem polegało na przystojeniu szkoły na niebiesko. Wpadliśmy na pomysł aby drzwi sal i okna holu udekorować niebieskimi balonikami, które później przydały się na imprezie, którą zorganizowało nasze miasto. Oddelegowana klasa 1 a jako reprezentant naszej szkoły barała udział w zabawch, zawodach i całym przedsięwzięciu. Ich znakiem rozpoznawczym były właśnie nasze baloniki.

        Chcąc jednak aby ten dzień nie poszedł w niepamięć dzielimy się na łamach naszej strony internetowej szkoły wiedzą a w zasadzie skrótem informacji o Autyzmie.

        CO TO JEST AUTYZM?

        Zaburzenia należące do spektrum autyzmu (ang. ASD – autism spectrum disorder) obejmują rozmaite wyzwania rozwojowe w zakresie: porozumiewania się, myślenia, rozwoju społecznego, umiejętności poznawczych, zainteresowań i form aktywności, a także umiejętności motorycznych. Nasilenie poszczególnych trudności w różnych wymiarach spektrum jest znacząco odmienne u poszczególnych osób i może powodować zarówno funkcjonowanie na poziomie głębokiego upośledzenia u jednych, jak i pozwalać na funkcjonowanie całkowicie samodzielne u innych osób, ze słabszym nasileniem objawów (Goldstein i in., 2017).

         

        KLASYFIKACJA AUTYZMU WG ICD 10

        W 1994 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) opracowała Międzynarodową Statystyczną Klasyfikację Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD – 10. W Polsce Klasyfikacja obowiązuje od 1996 roku i jest nadal aktualna.

        Kolejna edycja czyli ICD – 11 została opublikowana na stronie WHO w 2018 roku i planowo powinna obowiązywać w 2022 roku.

        Pojawia się inna perspektywa – przyjmuje się, że jest to spektrum autyzmu, w którym są różne odcienie i jednym z takich odcieni jest zespół Aspergera. ICD – 11 bierze pod uwagę różne stopnie zaburzeń rozwoju intelektualnego lub upośledzenia czynnościowego/funkcjonalnego języka, które są podstawą klasyfikacji stopnia autyzmu.

        Według ICD 10 autyzm znajduje się w rozdziale:

        V.  Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania

        • Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania (F00–F99)
        • F. 84. Całościowe zaburzenia rozwojowe

        F. 84. Grupa zaburzeń charakteryzujących się jakościowymi odchyleniami od normy w zakresie interakcji społecznych i wzorców komunikacji oraz ograniczonym i stereotypowym repertuarem zainteresowań i aktywności. Te jakościowe nieprawidłowości stanowią podstawową cechę funkcjonowania jednostki we wszystkich sytuacjach. W razie potrzeby należy użyć dodatkowego kodu w celu określenia współistniejących stanów chorobowych lub opóźnienia rozwoju umysłowego.

        AUTYZM DZIECIĘCY

        Autyzm dziecięcy to rodzaj całościowego zaburzenia rozwojowego charakteryzującego się:

        ​(a) nieprawidłowym lub zaburzonym rozwojem przed trzecim rokiem życia oraz

        ​(b) charakterystycznym sposobem wadliwego funkcjonowania w trzech obszarach psychopatologii: interakcji społecznych, komunikacji oraz zachowania (ograniczone, stereotypowe, powtarzające się).

        ​Obok tych specyficznych cech diagnostycznych występuje często szereg innych objawów, takich jak: fobie, zaburzenia snu i odżywiania, napady złości i (auto)agresji.

        ​​Obejmuje:

        • Zaburzenia autystyczne

        • Autyzm dziecięcy

        • Psychoza dziecięca Zespół Kannera

        ​Nie obejmuje:

        • psychopatia autystyczna (F84.5)

        AUTYZM ATYPOWY

        Autyzm atypowy różni się od autyzmu dziecięcego wiekiem, w którym się pojawia, bądź niespełnianiem wszystkich trzech wspomnianych kryteriów diagnostycznych. Kategorię tę należy stosować wówczas, gdy nieprawidłowy lub wadliwy rozwój pojawia się dopiero po trzecim roku życia oraz brak jest widocznych odchyleń od normy w jednym lub dwu z trzech zakresów wymaganych dla rozpoznania autyzmu (mianowicie interakcji społecznych, komunikacji oraz zachowania, które jest ograniczone, stereotypowe, powtarzające się), mimo charakterystycznych zaburzeń w pozostałych.

        Autyzm atypowy występuje najczęściej u osób głęboko upośledzonych i u osób z ciężkim specyficznym zaburzeniem rozwojowym rozumienia mowy.

        ​Obejmuje:

        • Atypowa psychoza dziecięca

        • Upośledzenie umysłowe z cechami autystycznymi

        ​W razie potrzeby należy użyć dodatkowego kodu (F70–F79) w celu określenia współistniejącego opóźnienia rozwoju umysłowego. 

        ​

        ZESPÓŁ RETTA

        Stan ten opisywano dotychczas wyłącznie u dziewcząt. Po normalnym wczesnym okresie rozwoju następuje częściowa lub całkowita utrata mowy, umiejętności lokomocyjnych i posługiwania się rękami wraz z zahamowaniem wzrostu czaszki. Zaburzenie rozpoczyna się zwykle pomiędzy 7. a 24. miesiącem życia.

        ​Do charakterystycznych cech należą: zanikanie celowych ruchów rąk, stereotypie typu mycia rąk i hiperwentylacja.

        ​Rozwój społeczny i umiejętności zabawy zostają zahamowane, natomiast zainteresowania społeczne utrzymują się bez zmian. Około czwartego roku życia zaczyna rozwijać się ataksja tułowia i apraksja z następującymi często ruchami choreoatetycznymi. W efekcie prawie zawsze dochodzi do znacznego upośledzenia umysłowego.

        INNE DZIECIĘCE ZABURZENIA DEZINTEGRACYJNE

        Rodzaj głębokiego zaburzenia rozwojowego cechujący się początkowo zupełnie prawidłowym rozwojem i następującą potem – w okresie kilku miesięcy – pełną utratą uprzednio nabytych umiejętności w kilku sferach funkcjonowania. Zwykle towarzyszy im ogólna utrata zainteresowań otoczeniem, stereotypowe, powtarzające się manieryzmy ruchowe i podobne do autyzmu nieprawidłowości w zakresie interakcji społecznych i komunikacji.

        W niektórych przypadkach można wykazać związek zaburzenia z towarzyszącą mu encefalopatią, ale rozpoznanie należy stawiać na podstawie zmian zachowania.​

        Obejmuje:

        • Otępienie dziecięce

        • Psychoza dezintegracyjna

        • Zespół Hellera

        • Psychoza symbiotyczna

        Nie obejmuje:

        • zespół Retta (F84.2) 

        W razie potrzeby należy użyć dodatkowego kodu w celu określenia towarzyszących zaburzeń neurologicznych.

        ​

        ZABURZENIE HIPERKINETYCZNE Z TOWARZYSZĄCYM UPOŚLEDZENIEM UMYSŁOWYM I RUCHAMI STEREOTYPOWYMI

        Niedostatecznie zdefiniowana kategoria zaburzeń o wątpliwej wartości nozologicznej, przeznaczona dla dzieci znacznie upośledzonych umysłowo (IQ poniżej 35), które mają duże problemy z nadpobudliwością ruchową, uwagą i zachowaniami stereotypowymi. Dzieci te – jak się wydaje – nie odnoszą korzyści ze stosowania leków stymulujących (w przeciwieństwie do dzieci z prawidłowym IQ) i mogą reagować na nie ciężką reakcją dysforyczną (niekiedy z zahamowaniem psychoruchowym).

        W okresie młodzieńczym nadpobudliwość ruchowa ma tendencję do przechodzenia w obniżenie aktywności (co nie jest typowe dla dzieci z zaburzeniami hiperkinetycznymi o normalnej inteligencji). Zespołowi temu często towarzyszą różnorodne opóźnienia rozwojowe specyficzne albo globalne. Nie jest znany stopień zależności tego zaburzenia od niskiego IQ lub uszkodzenia mózgu.

        ​

        ​

        ZESPÓŁ ASPERGERA

        Jest to zaburzenie o niepewnej wartości nozologicznej, charakteryzujące się takimi samymi nieprawidłowościami w zakresie interakcji społecznych jak autyzm, a także ograniczonym, stereotypowym repertuarem zainteresowań i aktywności.

        Od autyzmu różni się ono przede wszystkim brakiem ogólnego opóźnienia lub upośledzenia rozwoju mowy i funkcji poznawczych. Zaburzeniu temu często towarzyszy wyraźna niezgrabność i tendencja do utrzymywania się zaburzeń w wieku młodzieńczym i w życiu dorosłym. W początkach wieku dojrzałego pojawiają się sporadycznie epizody psychotyczne.

        ​

        DIAGNOZA AUTYZMU

        Klasyfikacja i opis autyzmu oraz zespołu Aspergera znajduje się w ICD 10 oraz DSM – V .

        ​W praktyce postawienie diagnozy to wieloetapowy proces mający na celu rozpoznanie zaburzeń oraz poziomu funkcjonowania na wielu płaszczyznach.

        ​Poniżej kilka przydatnych artykułów o tym jakie są kryteria diagnostyczne oraz jak wygląda proces diagnostyczny:

        KRYTERIA DIAGNOSTYCZNE AUTYZMU WG ICD 10

        A. Nieprawidłowy lub upośledzony rozwój wyraźnie widoczny przed 3 rokiem życia w co najmniej jednym z następujących obszarów:

        1. Rozumienie i ekspresja językowa używane w społecznym porozumiewaniu się,

        2. Rozwój wybiórczego przywiązania społecznego lub wzajemnych interakcji społecznych

        3. Zabawa funkcjonalna lub symboliczna.

         

        ​B. Łącznie musi wystąpić co najmniej sześć objawów spośród wymienionych w punktach 1, 2 i 3, przy czym co najmniej dwa z punktu 1 i po co najmniej jednym z punktów 2 i 3:

        1. Jakościowe nieprawidłowości wzajemnych interakcji społecznych, manifestujące się w co najmniej dwóch z następujących obszarów:

        a. niedostateczne wykorzystywanie kontaktu wzrokowego, wyrazu twarzy, postawy ciała i gestów do odpowiedniego regulowania interakcji społecznych,

        b. niedostateczny (adekwatnie do wieku umysłowego i pomimo licznych okazji) rozwój związków rówieśniczych, obejmujących wzajemne współdzielenie zainteresowań, aktywności i emocji,

        c. brak odwzajemniania społeczno-emocjonalnego, przejawiający się upośledzeniem lub odmiennością reagowania na emocje innych osób; lub brak modulowania zachowania odpowiednio do społecznego kontekstu; lub słaba integracja zachowań społecznych, emocjonalnych i komunikacyjnych,

        d. brak spontanicznej potrzeby dzielenia z innymi osobami radości, zainteresowań lub osiągnięć (np. brak pokazywania, przynoszenia lub wskazywania innym ludziom przedmiotów osobistego zainteresowania).

        2. Jakościowe nieprawidłowości w porozumiewaniu się, manifestujące się w co najmniej jednym z następujących obszarów:

        a. opóźnienie lub całkowity brak rozwoju języka mówionego, które nie wiążą się z próbą kompensowania za pomocą gestów lub mimiki jako alternatywnego sposobu porozumiewania się (często poprzedzane przez brak komunikatywnego gaworzenia),

        b. względny niedostatek inicjatyw i wytrwałości w podejmowaniu wymiany konwersacyjnej (na jakimkolwiek występującym poziomie umiejętności językowych), w której zachodzą zwrotne reakcje na komunikaty innej osoby,

        c. stereotypowe i powtarzające się, idiosynkratyczne wykorzystywanie słów i wyrażeń,

        d. brak spontanicznej różnorodności zabawy w udawanie (,,na niby”) lub zabawy naśladującej role społeczne.

        ​3. Ograniczone, powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowania, zainteresowań i aktywności przejawiane w co najmniej jednym z następujących obszarów:

        a. pochłonięcie jednym lub liczniejszymi stereotypowymi zainteresowaniami o nieprawidłowej treści i zogniskowaniu, lub jednym lub więcej zainteresowaniami nieprawidłowymi z powodu swej intensywności i ograniczenia, a nie z powodu treści i zogniskowania,

        b. wyraziście kompulsywne przywiązanie do specyficznych, niefunkcjonalnych czynności rutynowych i zrytualizowanych,

        c. stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe, obejmujące stukanie bądź kręcenie palcami; lub złożone ruchy całego ciała,

        d. koncentracja na cząstkowych lub niefunkcjonalnych właściwościach przedmiotów służących do zabawy (jak np. ich zapach, odczuwanie powierzchni, powodowanego hałasu lub wibracji).

        ​C. Obrazu klinicznego nie można wyjaśnić innymi objawami całościowych zaburzeń rozwojowych, specyficznymi rozwojowymi zaburzeniami rozumienia języka z wtórnymi trudnościami społeczno-emocjonalnymi, reaktywnymi zaburzeniami przywiązania ani zaburzeniem selektywności przywiązania, upośledzeniem umysłowym z pewnymi cechami zaburzeń emocji i zachowania, schizofrenią o niezwykle wczesnym początku, ani zespołem Retta.

        NOWE ICD 11

        6A02 Zaburzenie ze spektrum autyzmu

        6A02.0 Zaburzenie ze spektrum autyzmu bez zaburzeń rozwoju intelektualnego i z łagodnym lub bez upośledzenia czynnościowego języka  

        6A02.1 Zaburzenie ze spektrum autyzmu z zaburzeniem rozwoju intelektualnego i łagodnym lub bez upośledzenia czynnościowego języka  

        6A02.2 Zaburzenie ze spektrum autyzmu bez zaburzeń rozwoju intelektualnego i z zaburzeniami funkcjonalnego języka  

        6A02.3 Zaburzenie ze spektrum autyzmu z zaburzeniami rozwoju intelektualnego i z zaburzeniami czynnościowymi  

        6A02.4 Zaburzenie ze spektrum autyzmu bez zaburzeń rozwoju intelektualnego i braku języka funkcjonalnego  

        6A02.5 Zaburzenie ze spektrum autyzmu z zaburzeniem rozwoju intelektualnego i brakiem języka funkcjonalnego

        ​6A02.Y Inne określone zaburzenia ze spektrum autyzmu  

        6A02.Z Zaburzenie ze spektrum autyzmu, nieokreślone

        KRYTERIA DIAGNOSTYCZNE AUTYZMU WG DSM - V 

        DSM-V wskazuje na następujące przesłanki do diagnozy ASD, podkreślając charakter kontinuum w odniesieniu do trudności w poszczególnych sferach:

        ​A Nieustępujące trudności w komunikacji społecznej i w zakresie interakcji społecznych w wielu kontekstach, manifestujące się obecnie lub w wywiadach, w następujący sposób (przykłady stanowią ilustrację i nie wyczerpują tematu):

        ​1. Trudności w sferze okazywania społeczno-emocjonalnej wzajemności (w zakresie od nieprawidłowych stosunków towarzyskich i niezdolności prowadzenia rozmowy, przez ograniczone reagowanie na zainteresowanie, uczucia lub oddziaływanie, aż po niezdolność zapoczątkowania lub odpowiadania na jakiekolwiek interakcje).

        ​2. Trudności w sferze komunikacji niewerbalnej (w zakresie od słabo zintegrowanego przekazu werbalnego i niewerbalnego, przez nieprawidłowości w nawiązywaniu kontaktu wzrokowego, wykorzystywaniu języka ciała lub ograniczenia w rozumieniu lub używaniu gestów, aż do całkowitego ich braku).

        ​3. Trudności w obszarze rozpoczynania, podtrzymywania i rozumienia relacji (od kłopotów z dostosowaniem zachowań do różnych kontekstów społecznych, przez trudności w zabawie opierającej się na wyobraźni lub nawiązywaniu przyjaźni, aż do całkowitego braku zainteresowania rówieśnikami).

        ​B Ograniczone, powtarzające się wzorce zachowań, zainteresowań lub czynności, obecnie lub w wywiadzie, przynajmniej dwa spośród wymienionych (przykłady stanowią ilustrację i nie wyczerpują tematu):

        ​1. Stereotypowe lub stale powtarzane: manieryzmy ruchowe, użycie przedmiotów lub elementów mowy (np. proste stereotypie ruchowe, ustawianie zabawek w określony sposób, echolalie lub użycie sobie jedynie znanych wyrażeń).

        ​2. Potrzeba niezmienności, przywiązanie do czynności rutynowych lub wzorów zachowań werbalnych lub niewerbalnych (np. niezwykle silna reakcja stresowa na niewielką zmianę, trudności w akceptowaniu zmian, sztywne wzorce myślenia, potrzeba chodzenia tą samą trasą lub jedzenia tych samych rzeczy każdego dnia).

        ​3. Niezwykle ograniczone zainteresowania o szczególnej intensywności (np. silnie zdefiniowane, nietypowe i nieprzemijające zainteresowania, silne przywiązanie do nietypowych przedmiotów).

         

        DIAGNOZA ZABURZEŃ SPEKTRUM AUTYZMU (ASD)

        Klasyfikacja i opis autyzmu oraz zespołu Aspergera znajduje się w ICD 10 oraz DSM – V.

        ​W praktyce postawienie diagnozy  to wieloetapowy proces mający na celu rozpoznanie zaburzeń oraz poziomu funkcjonowania na wielu płaszczyznach.

        1. Obserwacja dziecka – przez rodziców/opiekunów i monitorowanie czy dziecko rozwija się wg norm dla jego wieku, każdy niepokojący objaw powinien zostać zgłoszony lekarzowi ​

        ​2. Badania kontrolne – wszystkie rutynowe wizyty u lekarza sprawdzające czy dziecko  prawidłowo się rozwija na wszystkich płaszczyznach – fizycznej, poznawczej, psychicznej, emocjonalnej​

        ​3. Badania przesiewowe – w wieku 18 i 24 miesięcy 

        ​​4. Dodatkowe badania przesiewowe – lekarz może je zlecić, jeśli dziecko znajduje się w grupie podwyższonego ryzyka np. z powodu przedwczesnego porodu, niskiej masy urodzeniowej, występowania chorób i zaburzeń (także ASD) w rodzinie dziecka

        ​​5. Diagnostyka – jeśli lekarz na podstawie badań oraz wywiadu stwierdza nieprawidłowości, kieruje dziecko do dalszej diagnozy specjalistycznej np. psychologa dziecięcego, lekarza psychiatry, neurologa, pediatry rozwojowego etc.

        ​Często specjaliści aby wykluczyć inne zaburzenia lub choroby zlecają np. badanie wzroku, badanie słuchu, badanie laryngologiczne, neurologiczne, genetyczne. 

        ​​6. Diagnoza wg standardu MAA (Multi – Agency Assessment) –  jest to diagnoza przeprowadzana przez zespół specjalistów wg kryteriów diagnostycznych opisanych w ICD – 10. W skład zespołu wchodzą: lekarz psychiatra, psycholog, pedagog specjalny i/lub logopeda, neurologopeda.

        Diagnoza składa się z kilku spotkań obejmujących wywiad z rodzicami/opiekunami dziecka, analizę dotychczasowej dokumentacji medycznej oraz obserwacji i testów dziecka dostosowanych do jego wieku (wygląda to jak gry i zabawy z dzieckiem, które mają na celu sprawdzenie różnych umiejętności dziecka).

        Ostatnie spotkanie to przekazanie wyników diagnozy oraz omówienie dalszych kroków ​

        7. Diagnoza to pierwszy dokument na podstawie którego można ubiegać się o pomoc z zakresu terapii, rehabilitacji i nauczania dziecka z ASD. 

        ​W praktyce normy rozwojowe są dość szerokie, co oznacza, że jedne dzieci rozwijają dane umiejętności szybciej inne wolniej od rówieśników lub rodzeństwa. Dodatkowo jest wiele zaburzeń i chorób, które mają podobne objawy do autyzmu. Mimo coraz większej świadomości i upowszechniania wiedzy nt spektrum autyzmu nadal wielu lekarzy pediatrów oraz innych specjalistów nie potrafi właściwie rozpoznać pierwszych objawów.

        Te czynniki powodują, że czas postawienia właściwej diagnozy wydłuża się do wielu miesięcy a nawet lat. W przypadku zaburzeń ze spektrum autyzmu należy pamiętać, że im wcześniejsze wykrycie i podjęta właściwa terapia tym większe szanse na lepszy poziom funkcjonowania i samodzielność w przyszłości.

        Z pomocą rodzicom małych dzieci przychodzi Fundacja SYNAPSIS, która opracowała polską wersję testu przesiewowego  M-CHAT-R w kierunku spektrum autyzmu dla małych dzieci oraz udostępnia wskazówki monitorowania rozwoju małego dziecka. 

         

        METODY TERAPII AUTYZMU

        Mimo, że przyczyny autyzmu nadal nie są do końca poznane, to istnieje szereg metod terapii, które wspomagają rozwój osób z autyzmem.

        Autyzm czy szerzej spektrum autyzmu to nie jest choroba, którą można wyleczyć (przynajmniej w świetle aktualnej wiedzy naukowej) lecz zaburzenie, którego natężenie można zmniejszać z pomocą metod terapeutycznych.

        Obecnie istnieje wiele metod dedykowanych do terapii dla osób ze spektrum autyzmu, wspomagających rozwój w różnych płaszczyznach.

        Należy pamiętać, że istnieją pewne uniwersalne zasady terapii osoby z autyzmem:

        1. Dobro osoby z autyzmem, poszanowanie jego odrębności, autonomii

        2. Rzetelna diagnoza mocnych stron oraz obszarów do pracy, z niemniej ważną systematyczną ewaluacją postępów i aktualizowania planu terapeutycznego

        3. Stałe pytanie – jaki jest cel? Czy to czego właśnie uczę dziecko przyda mu się w życiu dorosłym? Czy dzięki temu dziecko stanie się bardziej samodzielne, będzie umiało o siebie zadbać, będzie miało przyjaciół?

        4. Każda osoba ze spektrum autyzmu powinna być pod stałą opieką lekarza psychiatry

        5. Podawanie leków, suplementów i innych popularnych środków zawsze należy konsultować z lekarzem i/lub lekarzem psychiatrą

        Dwa główne podejścia w ramach których można odbyć terapię to podejście behawioralne oraz podejście rozwojowe. Różnią się one założeniami oraz stylem pracy. Część elementów jest zbieżna w obu podejściach, a coraz więcej terapeutów oraz rodziców stara się próbować różnych rozwiązań, łączyć różne metody poszukując tych, które najbardziej odpowiadają indywidualnym potrzebom osoby z autyzmem.

        PODEJŚCIE BEHAWIORALNE

        Zakłada, że człowiek uczy się przez konsekwencje swoich działań oraz naśladowanie innych (modelowanie). U podstaw tego podejścia są dwa procesy uczenia – przez wzmacnianie i karanie. Wzmacnianie zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zachowania w przyszłości, a karanie zmniejsza.

        ​W dużym uproszczeniu oznacza to, że każda aktywność zostanie nagrodzona lub spotka się z karą. Człowiek uczy się co przynosi mu nagrodę, a co karę, w efekcie zmienia swoje zachowanie tak, aby otrzymywać jak najwięcej nagród i unikać kar.

        ​Obecnie w terapii bahawioralnej dominuje podejście pozytywne. To znaczy, że praca oparta jest wyłącznie lub niemal wyłącznie o procesy wzmacniania połączone z wygaszaniem zachowań niepożądanych.

        Terapia w tym podejściu skupia się na wzmacnianiu zachowań prawidłowych (akceptowalnych społecznie) oraz wygaszaniu zachowań nieprawidłowych (nieakceptowanych społecznie), przy czym wygaszanie następuje nie przez wzmocnienie negatywne, ale przez brak wzmocnienia pozytywnego. W podejściu behawioralnym są sztywne procedury dotyczące rodzajów i przyznawania nagród oraz monitorowania postępów.

        PODEJŚCIE ROZWOJOWE

        Zakłada, że człowiek uczy się poprzez kontakt z innymi ludźmi i interakcje z nimi oraz wtedy, kiedy ma motywację do nauki. Osoby z autyzmem mają deficyty w zakresie komunikowania się, co znacznie ogranicza interakcje z otoczeniem, więc pierwszym etapem terapii jest nauczenie odpowiedniego systemu komunikacji oraz umiejętności społecznych oraz dostosowania systemu motywacyjnego tak, aby osoba z autyzmem chciała uczyć się nowych umiejętności.

        METODY TERAPII AUTYZMU DOSTĘPNE W POLSCE

        (lista metod została ułożona w porządku alfabetycznym)

        Metoda 3i (Intensywna – Indywidualna – Interaktywna) 

        ​Metoda edukacji przez zabawę, która jest intensywną stymulacją mózgu, dobraną do potrzeb osoby z autyzmem oraz prowadzoną indywidualnie (dziecko – terapeuta, zajęcia indywidualne, nie grupowe), głównym celem jest przede wszystkim interakcja, wymiana, kontakt z drugą osobą  

        Metoda ESDM (The Early Start Denver Model)

        ​Model wczesnej interwencji terapeutycznej przeznaczonej dla dzieci w wieku 1 – 5 lat. Polega na zabawach rozwojowych budowaniu pozytywnych relacji, wykorzystuje też elementy Stosowanej Analizy Zachowania (SAZ), celem jest poprawa umiejętności poznawczych i językowych

        Metoda Opcji (metoda Son – Rise)

        ​Najważniejsze założenie tej metody to bezwarunkowa akceptacja osoby z autyzmem, postrzeganie autyzmu jako zespołu trudności w kontakcie, które da się zwalczyć. Głównym zarządzającym terapią jest rodzic dziecka z autyzmem.

        ​Sama metoda polega przede wszystkim na jak najdłuższym spędzaniu czasu na wspólnej zabawie i byciu w kontakcie zgodnie z zasadą 3E (energia ekscytacja entuzjazm). Istotny jest też aspekt miejsca zabawy – pomieszczenie powinno być bezpieczne i pozbawione czynników zakłócających

        Model DIR/Floortime The Developmental, Individual Difference, Relationship

        Model Rozwojowy uwzględniający Indywidualne Różnice, oparty na Budowaniu Relacji/ Floortime czyli czas na podłodze – Czas na podłodze oznacza dosłownie, że dorosły dołącza do dziecka bawiącego się na podłodze należy to także rozumieć jako podążanie za dzieckiem. Jest to pierwszy krok do nawiązania relacji.

        Twórca metody opisuje tzw. 6 kamieni milowych rozwoju. Metoda ta zapewnia, że dziecko przechodzi przez kolejne fazy rozwoju czyli przechodzi tę samą ścieżkę rozwoju co dziecko zdrowe tylko z pomocą terapeuty. 

        RDI Relationship Development Intervention czyli Metoda Rozwoju Relacji

        ​Punktem wyjścia jest autyzm rozumiany jest jako deficyt poznawczy i przewaga inteligencji statycznej (zautomatyzowane, proste czynności tj. zapamiętywanie, działanie wg planu) nad dynamiczną (skomplikowane tj przewidywanie, szacowanie, planowanie). Podstawą metody jest skupienie się na elastyczności w myśleniu, zachowaniu i komunikacji, a celem jest osiągnięcie pełni życia rozumianej jako serdeczne relacje z przyjaciółmi, posiadanie rodziny oraz samodzielności jaką daje praca zarobkowa.

        TEACCH Treatment and education of autistic and related communication handicapped children

        Leczenie i Kształcenie Dzieci z Autyzmem i Podobnymi Upośledzeniami Komunikacji – ten całościowy program opiera się na założeniu, że należy zarówno tłumaczyć i przybliżać środowisko osobom z autyzmem jak i wpływać na środowisko tak aby było bardziej zrozumiałe. Pracą terapeuty jest tłumaczenie świata osób z autyzmem i osób neurotypowych tak, aby przybliżać je do siebie.

        Celem jest przede wszystkim osiągnięcie jak najpełniejszej samodzielności przez osobę z autyzmem. W metodzie stosuje się techniki dostosowania środowiska – organizacji czasu i przestrzeni, plany zajęć etc. zwiększające samodzielność osoby z autyzmem. Istotnym aspektem jest indywidualne podejście do osoby z autyzmem, tworzenie zindywidualizowanych planów terapeutycznych, dostrzeganie i wykorzystywanie mocnych stron osoby z autyzmem, a także współpraca terapeuty z rodziną oraz szkołą osoby z autyzmem. W założeniu jest to system pomagający włączać osoby z autyzmem do szkół ogólnodostępnych.

        Terapia behawioralna – Stosowana Analiza Zachowania

        Celem terapii jest zmiana zachowania osoby z autyzmem – zwiększenie liczby zachowań pozytywnych (akceptowanych społecznie/prawidłowych) i zmniejszenie liczby zachowań negatywnych (nieakceptowanych społecznie/nieprawidłowych) przy zastosowaniu wiedzy nt. schematów uczenia się czyli stosowaniu systemów nagród i kar.

        Metoda charakteryzuje się szczegółowymi instrukcjami postępowania, ale jej elementy często są wykorzystywane w wielu innych metodach.

        Terapia logopedyczna

        Celem terapii logopedycznej jest zarówno rozwój kompetencji językowych jak i rozwój kompetencji komunikacyjnych. Dziecko nie musi mówić, aby zacząć pracę nad komunikacją. Terapia obejmuje szeroki zakres metod i ćwiczeń mających na celu pobudzenie chęci do komunikowania się, naukę słów, ale także gestów, mimiki, czy zasad komunikacji. W przypadku braku rozwoju mowy logopeda może wprowadzić metody komunikacji wspierającej i alternatywnej (AAC) lub skierować do specjalisty od AAC.

        Terapia pedagogiczna

        ​​Prowadzona przez pedagogów specjalnych, oligofrenopedagogów, jej celem jest całościowe wspomaganie rozwoju we wszystkich jej aspektach –  umysłowego, psychicznego, emocjonalnego i poznawczego, praca nad samooceną. W terapii są używane różne metody w zależności od indywidualnych potrzeb.

         

        Mamy nadzieję, że informacje, które tu umieściliśmy będą przydatne Państwu.

        Samorząd Uczniowski 

         

      • Wróć do listy artykułów